Pięciu Braci Męczenników

Pięciu Braci Męczenników (również Pierwsi Męczennicy Polski, Pięciu Świętych Braci Międzyrzeckich lub Pięciu Braci Polskich) – grupa chrześcijańskich eremitów (pustelników), w której skład wchodziło dwóch włoskich benedyktynów według reguły św. Romualda: Benedykt i Jan, dwóch słowiańskich (polskich) nowicjuszy i jednocześnie rodzonych braci: Izaak i Mateusz oraz ich słowiański (polski) pomocnik Krystyn zamordowanych w napadzie rabunkowym[b] w nocy z 10 na 11 listopada 1003 najprawdopodobniej we wsi Święty Wojciech[4][a] koło Międzyrzecza. Męczennicy oraz święci Kościoła katolickiego. Trzej z nich: Izaak, Mateusz i Krystyn są pierwszymi pochodzącymi z Polski świętymi kanonizowanymi w historii Kościoła[5][c].